Wystawa przedstawia 130 prac artystki oraz ponad 80 dzieł innych autorów i autorek układających się w jej wizualno-ideowe drzewo genealogiczne.
Architektura wystawy nawiązująca do oniryczności prac ukształtowana w wyspy- labirynt rozdzielająca poszczególne działy tematyczne, a jednocześnie w prosty sposób łącząc je w jedną całość miały podkreślić oraz zapewnić spojrzenie w szerokim kontekście na zajmujące artystkę baśniowe motywy, apokaliptyczne scenariusze i przesiąknięte znaczeniami bałtosłowiańskie krajobrazy: lasy i mokradła, fantastycznych bestii czy przedstawionego cierpienia. Pracami Waliszewskiej wydaje się rządzić logika snów, a środkiem obrazowania jest metafora, która odnosi do pierwotnych emocji: miłości, pożądania i lęku przed śmiercią.